از زمانی که مغولان به ایران یورش بردند، نه تنها خان و مان ایرانیان را با خاک یکسان کردند که فرهنگ و دستاوردهای فرهنگی این کشور را پس از آن همه تعاطی فرهنگی با جهان اسلام و عرب، نیز نابوده کردند و از آن زمان، ایرانیان سرخورده از این شکست،هیچ نظم و نسقی به کار فرهنگی خویش ندادند و اگر شما به منابع پس از دوره مغول حداقل مثلا در حوزه تاریخ نگاهی بیندازید، خواهید دید که تاریخ نگاری در این دوره عاری از هر گونه منبع و صحت تاریخی و تنها ساخته و پرداخته تصورات ذهنی است. حتی رسم الخط نیز در این دوره دچار خلل و خطا شد.
متاسفانه این خصلت نسل به نسل به روزگار ما منتقل شد ودر نتیجه شرایط این چنینی رخ می نماید. مثلا مؤلفان دوره های پس از مغول حتی فعل "نمودن" را در معنای فعل معین"کردن" استفاده می کرده اند. در حالی که فعل نمودن به معنای نمایاندن و نشان دادن چیزی است و لا غیر.
شما تصور کنید به جای فعل پنهان کردن، فعل پنهان نمودن را استفاده می کرده اند که اصلا حالتی کاملا پارادوکسیکال و متناقض نما پیدا می کرد.
اما دلیل دیگر این ماجرا، روی آوری جامعه ایران در حال حاضر به رشته های علوم فنی و پزشکی و روی گردانی از فرهنگ و هنر و ادبیات و فلسفه و تمامی رشته های مربوط به فکر و اندیشه و فرهنگ است. اگر نگاهی به پیرامون خود بیندازید، خواهید دید بسیاری از مردم به دلیل سودآوری رشته های فنی گرایش بیشتری به این رشته ها دارند تا به رشته های علوم انسانی.
این روی گردانی از علوم انسانی و دست کم گرفتن درست نویسی در جامعه ایرانی باعث شده این زبان، رو به قهقرا رود. شاید باور این نکته برایمان سخت باشد و نخواهیم با آن کنار بیاییم و غلط نویسی ها را چندان هم تاثیر گذار ندانیم اما کافی است از دانش آموز یا دانشجوی خود امتحان املاء بگیرید تا متوجه شوید چه قدر این زبان در معرض تهدید است. اصلا همین نگاه سودآورانه به دانش ببینید چه بلایی بر سر زبان فارسی آورده است.
یکی از استادانم در دوره لیسانس تعریف می کرد: در دوران معلمی یکی از دانش آموزانم صابون را سابون نوشته بود و من نمره 19 به املای او دادم. روز بعد مادر دانش آموز انتقاد کنان از این کار من،گفت: مردم دنیا به مریخ رفته اند ما هنوز در بند این هستیم که صابون را با صاد بنویسیم یا با سین. من هم پاسخ دادم: آن کسی که مریخ را فتح کرده، بی تردید صابون را با درست نوشته است تا اینکه توانسته است مریخ را فتح کند.
استادم راست می گفت. تا زمانی که ملتی از لحاظ اندیشگی و فرهنگی پیشرفت نکند، چنگ زدن آن به رشته های فنی بی ثمر خواهد بود و هیچ پیشرفتی را نصیب آن ملت نخواهد کرد. این دو باید همپای هم و در کنار هم به سوی جلو حرکت کنند تا ملتی را پیشرفته سازند.
متاسفانه این خصلت نسل به نسل به روزگار ما منتقل شد ودر نتیجه شرایط این چنینی رخ می نماید. مثلا مؤلفان دوره های پس از مغول حتی فعل "نمودن" را در معنای فعل معین"کردن" استفاده می کرده اند. در حالی که فعل نمودن به معنای نمایاندن و نشان دادن چیزی است و لا غیر.
شما تصور کنید به جای فعل پنهان کردن، فعل پنهان نمودن را استفاده می کرده اند که اصلا حالتی کاملا پارادوکسیکال و متناقض نما پیدا می کرد.
اما دلیل دیگر این ماجرا، روی آوری جامعه ایران در حال حاضر به رشته های علوم فنی و پزشکی و روی گردانی از فرهنگ و هنر و ادبیات و فلسفه و تمامی رشته های مربوط به فکر و اندیشه و فرهنگ است. اگر نگاهی به پیرامون خود بیندازید، خواهید دید بسیاری از مردم به دلیل سودآوری رشته های فنی گرایش بیشتری به این رشته ها دارند تا به رشته های علوم انسانی.
این روی گردانی از علوم انسانی و دست کم گرفتن درست نویسی در جامعه ایرانی باعث شده این زبان، رو به قهقرا رود. شاید باور این نکته برایمان سخت باشد و نخواهیم با آن کنار بیاییم و غلط نویسی ها را چندان هم تاثیر گذار ندانیم اما کافی است از دانش آموز یا دانشجوی خود امتحان املاء بگیرید تا متوجه شوید چه قدر این زبان در معرض تهدید است. اصلا همین نگاه سودآورانه به دانش ببینید چه بلایی بر سر زبان فارسی آورده است.
یکی از استادانم در دوره لیسانس تعریف می کرد: در دوران معلمی یکی از دانش آموزانم صابون را سابون نوشته بود و من نمره 19 به املای او دادم. روز بعد مادر دانش آموز انتقاد کنان از این کار من،گفت: مردم دنیا به مریخ رفته اند ما هنوز در بند این هستیم که صابون را با صاد بنویسیم یا با سین. من هم پاسخ دادم: آن کسی که مریخ را فتح کرده، بی تردید صابون را با درست نوشته است تا اینکه توانسته است مریخ را فتح کند.
استادم راست می گفت. تا زمانی که ملتی از لحاظ اندیشگی و فرهنگی پیشرفت نکند، چنگ زدن آن به رشته های فنی بی ثمر خواهد بود و هیچ پیشرفتی را نصیب آن ملت نخواهد کرد. این دو باید همپای هم و در کنار هم به سوی جلو حرکت کنند تا ملتی را پیشرفته سازند.
به امید روزگاری خوش
08-12-21 یا همان 30-09-87
۱ نظر:
امیدوارم ملتی ایران روزی به خود بیاید و فکر برای این مشکلات پیدا کند.
ارسال یک نظر