همان طور که درباره استدلال و تحلیل حمله منتظر الزیدی خبرنگار عراقی به بوش وعده داده بودم، این جستار را به موضوع یاد شده اختصاص داده ام.
در هر زمان رویداد و اتفاقی ولو بسیار ساده می تواند نقطه عطفی را در تاریخ یک کشور رقم زند. لازم نیست همیشه یازده سپتامبری اتفاق بیفتد تا یک کشور نقطه عطفی را از سر بگذراند.
کافی است کفشی به سوی رئیس جمهور یک کشور ابرقدرت پرتاب شود تا رخدادی تاریخی در یک کشور رقم خورد.
رویدادی که طی روزهای گذشته در عراق اتفاق افتاد و حمله یک خبرنگار به جورج بوش رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا قدرت مند ترین کشور دنیا حداقل از لحاظ نظامی و اقتصادی و سیاسی- و همین سه مورد برای ابرقدرتی و قدرت مندی هم کافی است- توانست توجه مردم را به اندازه یازده سپتامبر جلب نماید و یازده سپتامبری اما از نوعی دیگر در تاریخ عراق شکل دهد.
پس از این رویداد، بسیاری به سرعت به تحلیل آن نشستند و هر کدام از روزنه ای و از دیدگاهی به سراغ آن رفتند اما می بایست اندکی از تب و تاب ها واکنش های سریع به آن کاسته شود تا درباره اش به قضاوت نشست.
برخی این رویداد را از پیش برنامه ریزی شده و برای توجیه پیمان امنیتی موقت میان آمریکا و عراق قلمداد کردند و برخی تنها به این جنبه ماجرا نگریستند که این اقدام نوعی بی نزاکتی است که از یک خبرنگار سر می زند و نمی بایست "منتظر الزیدی" اعتراض خود به فردی در مقام ریاست جمهوری را اینگونه ابلاغ نماید بلکه لازم بود قلمفرسایی کرده، به زبان قلم بر سر بوش فریاد زند.
اما نباید فراموش کرد که فریادهایی از این دست بسیار بیشتر و از سوی حتی روشنفکرانی نظیر چامسکی و علی حرب و امثال آنها و نه فقط از سوی خبرنگاری همچون الزیدی زده شده است و افکار عمومی نیز در سطح بسیار گسترده تر از آنچه ما تصور می کنیم به خیابان ها آمده اند.
در هر صورت و صرف نظر از قضاوت های متفاوت، می توان از دیدگاه و منظری دیگر به سراغ مسئله رفت. الزیدی شهروندی عراقی است که بی تردید تمامی مصایب و بدبختی های عراقی را لمس کرده و چشیده است.
اما این مصایب و بلایایی که عراقی ها از سال 2003 تاکنون تجربه کرده و از سرگذرانده اند را می توان خط سیری تدریجی و فرایندی دانست که از سقوط نظام دیکتاتوری صدام در سال 2003 آغاز شد و اکنون با رفتن عراق زیر لوا و پرچم آمریکا تحت عنوان پیمان امنیتی موقت ادامه دارد.
کافی است کفشی به سوی رئیس جمهور یک کشور ابرقدرت پرتاب شود تا رخدادی تاریخی در یک کشور رقم خورد.
رویدادی که طی روزهای گذشته در عراق اتفاق افتاد و حمله یک خبرنگار به جورج بوش رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا قدرت مند ترین کشور دنیا حداقل از لحاظ نظامی و اقتصادی و سیاسی- و همین سه مورد برای ابرقدرتی و قدرت مندی هم کافی است- توانست توجه مردم را به اندازه یازده سپتامبر جلب نماید و یازده سپتامبری اما از نوعی دیگر در تاریخ عراق شکل دهد.
پس از این رویداد، بسیاری به سرعت به تحلیل آن نشستند و هر کدام از روزنه ای و از دیدگاهی به سراغ آن رفتند اما می بایست اندکی از تب و تاب ها واکنش های سریع به آن کاسته شود تا درباره اش به قضاوت نشست.
برخی این رویداد را از پیش برنامه ریزی شده و برای توجیه پیمان امنیتی موقت میان آمریکا و عراق قلمداد کردند و برخی تنها به این جنبه ماجرا نگریستند که این اقدام نوعی بی نزاکتی است که از یک خبرنگار سر می زند و نمی بایست "منتظر الزیدی" اعتراض خود به فردی در مقام ریاست جمهوری را اینگونه ابلاغ نماید بلکه لازم بود قلمفرسایی کرده، به زبان قلم بر سر بوش فریاد زند.
اما نباید فراموش کرد که فریادهایی از این دست بسیار بیشتر و از سوی حتی روشنفکرانی نظیر چامسکی و علی حرب و امثال آنها و نه فقط از سوی خبرنگاری همچون الزیدی زده شده است و افکار عمومی نیز در سطح بسیار گسترده تر از آنچه ما تصور می کنیم به خیابان ها آمده اند.
در هر صورت و صرف نظر از قضاوت های متفاوت، می توان از دیدگاه و منظری دیگر به سراغ مسئله رفت. الزیدی شهروندی عراقی است که بی تردید تمامی مصایب و بدبختی های عراقی را لمس کرده و چشیده است.
اما این مصایب و بلایایی که عراقی ها از سال 2003 تاکنون تجربه کرده و از سرگذرانده اند را می توان خط سیری تدریجی و فرایندی دانست که از سقوط نظام دیکتاتوری صدام در سال 2003 آغاز شد و اکنون با رفتن عراق زیر لوا و پرچم آمریکا تحت عنوان پیمان امنیتی موقت ادامه دارد.
ادامه دارد
۱ نظر:
امیدوارم هر چه زودتر خیلی از رهبران خاورمیانه از این کفش ها نوش جان کنند.
ارسال یک نظر