رمضان به سبک ما

پرده نخست : ساعت دوازده شب خسته و کوفته از سر کار برمی گردی . در راه "برادران" دم مسجد جمع شده اند و خود را برای مراسم احیا آماده می کنند. به سختی از ترافیک رو به روی مسجد رد می شوی. در همان لحظه صدای فریاد کسی را در مسجد می شنوی که یکی از ادعیه این مراسم را برای بقیه می خواند و بقیه البته سر کوچه و خیابان و دم مسجد با هم گپ و گفت و گو می کنند. دراز می کشی که بخوابی. به یک بار صدای بد و بیراه و حرفهای رکیک چند جوان را می شنوی که سر خیابان به بهانه شب احیا جمع شده اند. درگیری لفظی و بعد فیزیکی. خواب از کله ات می پرد. به این فکر می کنی که به صد و ده زنگ بزنی اما یادت می آید که پارسال به هنگام ماه محرم زنگ زده ای و گفته اند که برای چنین تجمع هایی، نیرو نمی فرستیم. به هر حال، زنگ می زنی و وعده می شنوی که می آیند. به رغم آنکه خوانده ای که میانگین حضور پلیس صد و ده در صحنه کمتر از پنج دقیقه است اما هر چه بیشتر منتظر می مانی امیدت کمتر می شود. سر را میان بالشت می گذاری. با خودت می گویی اینها چه گناهی دارند. اگر کاری دارند فردا تا ساعت ده شهر تعطیل است و همه خواب. این خودت هستی که سرویس محل کار ساعت شش و خورده ای دنبالت می آید و باید هر طور شده بخوابی.به تاریکی درست شده به هنگام بستن چشمان خود زوم می کنی تا شاید از هر فکر برهی و بخوابی. وطبعا العاقبه للمتقین.

پرده دوم : بعد از ظهر یک روز قبل از مراسم احیا در خانه نشسته ای مثلا روزه گرفته ای و مثلا استراحت می کنی. به یک باره صدایی می آید " آن قدر در می زنم تا در به رویم وا کنی / رخصت دیدار رویت را به من اعطا کنی." خودرو رد می شود. چند دقیقه بعد نه نیم ساعت بعد "حسین حسین حسین حسین" را می شنوی با صدای آنچنانی. خودروی دیگری رد می شود. البته شهادت امام علی دو روز پیش بود. فکر می کنم اخیرا در تقویم، زمان شهادت امام حسین دو روز بعد از شهادت امام علی شده است. البته جای اعتراضی نیست. به هر حال من شیعه علی و حسینم و شیفته آنان و نه تنها نباید اعتراض کرد که باید افتخار کرد به چنین جوانان وارسته ای که می خواهند عشق خود به این دو امام و نه بقیه امامان را از عمق وجود ابراز کنند.

بیشتر بگویم؟

پرده سوم : ماه رمضان از راه نرسیده ، باید بروی آذوقه را جمع کنی تا به قحطی نخوری. می گویند رمضان ماه برکت است، نعمت – چه مادی و چه معنوی- وافر می شود و مسلمانان و مومنان و دینداران نذر و نذور توزیع می کنند چرا که ماه رمضان ماه برکت است و بیا و ببین. می روی سراغ مرغ فروشی. مرغ از هزار و نهصد تومان شده دو هزار و پانصد تومان. بدترین نوع گوشت از نه هزار تومان شده دوازده تومان. تازه فروشنده روزه دار با منت می گوید که بالای شهر همین را می دهند پانزده بیست تومان. گلاویز شوی؟ می گوید گدا گشنه ای نداری نخر. حرف نزنی برادر روزه دارت به تو می خندد و می گوید چه احمقی. نخری گرسنه می مانی. البته می دانم که یکی از شرایط این ماه گرسنه ماندن است تا دهان مادی ات بسته شود و دهان معنوی ات باز. اما خب برادر روزه دارت این را یادش نمانده. به هر حال، ماه برکات است و باید از آن برکت سهمی برداشت حالا هر کسی به شکلی.

خلاصه، ماه مبارک رمضان با تمامی برکاتش فرا می رسد و پایان می یابد و قلوب مومنان مطهر می شوند از هر گونه ریا و ناپاکی و خودخواهی و کبر و دروغ و دشمنی و کینه و .... و پر می شوند از ایمان به وجود خدایی یگانه. چرا که هم مایه آسایش برادر روزه دار خود را فراهم کرده ایم و هم با صدای بلند دعا و نه قرآن خوانده ایم و هم درآمد مادی خود را به اندازه کافی بیشتر کرده ایم و دست به دزدی دراز نکرده ایم.

نکته: باور کنید قصد ندارم ژست روشنفکری بگیرم و هر پدیده پذیرفته شده در جامعه را به باد انتقاد بگیرم. هر پدیده ای حسنی دارد و عیبی. ماه رمضان سرشار از برکت است و عیبی در آن ندیده ام. در حسن رمضان همان بس که قرآن در آن نازل شده. اما حالا چرا به این نکته اشاره کردم؟ برای اینکه قرآن از اول تا انتها فریاد برآورده: افلا یعقلون، افلا یتفکرون، لعلهم یتفکرون، افلا یتدبرون، ای مسلمانان، مومنان، روزه داران، فکر کنید، بیندیشید، فکر کنید، بیندیشید، فکر کنید ......

پیشنهاد : به هنگام بلند کردن صدای دعا و ندبه خود و ..... لطفا چراغ های فکر خود را روشن نگه داریم.

راستی! تقبل اللـ.

به امید روزگاری خوش

13-09-09 یا همان 22-06-88