خوشه چینی از خرمن بزرگان

می گویند و بنده به تجربه دریافته ام که اگر به هنگام ورود به دانشگاه خواستی چیزی یاد بگیری همان بهتر که آن را در دوره لیسانس یاد بگیری چرا که در دوره فوق لیسانس و دکترا چیزی به تو یاد نخواهند داد و تو از استادانت چیزی یاد نخواهی گرفت. درباره علل این امر می توان بسیار نوشت اما فقط به موضوع لیسانس بپردازم. از آن رو گفتم به تجربه دریافته ام که از هر کدام از استاد دوره لیسانس خود عبارتی یا درسی یاد گرفته ام اما از استادان فوق لیسانس خود چیزی یادم نیست.
اما عبارات و جملاتی که از استادان دوره لیسانسم یاد گرفته ام و الان در ذهنم است، فراوان است اما دم دست ترین آنها که شاید برای خیلی از دوستان حتی آنانی که رشته زبان و ادبیات فارسی نخوانده اند، مفید باشد، در اینجا می آورم:
دکتر نصر الله امامی در آخرین سال دوره دانشجویی لیسانس و به هنگام قطع شدن برق دانشکده؛ نشست از تجربیات خود گفتن و از چالشهای فراروی ما به عنوان دانشجویان فارغ التحصیل. او می گفت: شما اکنون که در دانشگاه هستید، هنوز با مشکلات زندگی دست و پنجه نرم نکرده اید و نمی دانید زندگی چه قدر بی رحم است. زمانی که وارد جامعه شدید متوجه خواهید شد که جامعه واقعا فضای بی رحمی است و زندگی شما را در زیر چرخ دنده های خود له خواهد کرد. بنابراین آدم های باسودای باشید تا بتوانید محترمانه در این جامعه زندگی کنید.
از دکتر ولی الله ظفری: ایشان می گفتند کلمه تولد را برای حیوانات استفاده می کنند و کلمه ولادت را برای انسان. به همین علت هم، سعی کنید حداقل خودتان این عبارت را دست انتخاب کنید. زمانی که این عبارات را می گفت، یادم به شناسنامه مادرم افتاد که قبل از انقلاب در آن نوشته شده بود: ولادت.... اما بعد از انقلاب شد: تولد.... و همچنین شناسنامه های همه ما که بعد از انقلاب صادر شده.
از دکتر ثامنی: معایب عبارت اشتباهی است. محاسن جمع محسنه است اما معایب آیا باید جمع معیبه باشد. چنین صیغه ای در عربی نداریم و فقط به صرف تقلید از عبارت محاسن کاربرد یافته است. بنابراین اشتباه است و درست آن عیوب است.
از دکتر مهدی تدین: ایشان درس های عرفانی نظیر مرصاد العباد و کشف الاسرار را به ما درس می داد و جزو باسوادترین اساتید دانشگاه های ایران در حوزه عرفان است. یادم می آید ایشان آنچنان عالمانه و هنرمندانه این درس را برایمان تشریح می کردند که ما "دانشجو نمایان" از کلاس ایشان ملول می شدیم و همگی چه دختر و چه پسر با حالتی خواب آلوده از کلاس خارج می شدیم. یادم می آید یک زمانی بعد از پایان کلاس با ایشان عکس دسته جمعی گرفتیم و در پایان برایمان صحبت کرد؛ می گفت: هیچ کدام تان بیکار نمی مانید اگر باسواد باشید.
وبالاخره دکتر عباس سلمی: از فرهیخته ترین استادان در حوزه دستور تاریخی زبان فارسی و دستور زبان کهن و... از ایشان عبارت خاصی یادم نیست. آها یادم می آید درس نگارش با ایشان داشتیم و گفت هر کدام از شما یک نامه در یک برگه خطاب به یکی از ادارات بنویسد. ببینم چه می کنید. یکی از دانشجویان با نیم برگه و نه برگ آ چهار کامل مطلب خود را نوشته بود. برگه را استاد بلند کرد و گفت: به این برگه هیچ توجه و اهمیتی داده نخواهد شد. سعی کنید کامل باشید و دقیق و منظم.
استادان دیگری داشتم اما نه استاد به معنای واقعی بود و نه آنقدر ارجمند و اثر گذار که از آنان چیزی در ذهنم مانده باشد نظیر تشکری، صالحی ، گلی زاده.....
همه اینها را از استادان دوره لیسانس خود یاد گرفتم. شاید موارد پیش پا افتاده باشد اما شنیدن آنها از استادان هم ماندگارتر است و هم پندآموزتر. اما اینکه از استادان دوره فوق لیسانس چیزی یادم نیست از آن روست که استاد سر کلاس فوق و دکتری چیزی نمی گوید می خواهد از شما چیزی بشنود. چرا که فرض را بر این می گذارد که شما کتابخوان اید و اکنون کتاب ملکه وجودی شما باشید.
کتابخوان باشیم.
31-01-10 یا همان 11-11-88