از مهم ترین وجوه برتری و امتیاز وبلاگ ها در مقایسه با انتشاراتی ها یکی این است که مجبور نیستی به خاطر اینکه مبادا وزارت ارشاد سهمیه کاغذت را قطع کند، هر کتابی را چاپ کنی. حداقل وقتی می دانی که کسی قرار نیست وبلاگت را به علت ننوشتن در آن ببندد، با خیال راحت می روی دنبال موضوع می گردی و هر وقت موضوع غیر تکراری یا جالب پیدا کردی، صفحه وبلاگت را باز می کنی و شروع می کنی به نوشتن تا بدین ترتیب خواننده تصادفی وبلاگت بداند که هنوز زنده ای.
نمی گویم آنچه در این انبان تهی دارم، مغزی دارد و محتوایی و نمی خواهم توجیهی برای بی موضوعی وبلاگم بیابم اما به هر حال، این ویژگی وبلاگ ها حسنی است که می باید آن را غنیمت دانست.
در این مدت طولانی که دستی به صفحه خاک خورده وبلاگ نکشیدم، سوژه های فراوانی برای نوشتن به ذهن خطور کرد اما خیلی زود از صفحه خاطر زدوده شد.علل فراوان است: مشغولیت های کاری و درسی و گرفتاری های زندگی و کندی اینترنت و امثال اینها. اما موضوعات چه بودند: فراوانی گدایان سر راهی به ویژه در چهارراه ها تا ساعت دوازده شب و نقش آنها در فناوری های روز دنیا یا رابطه افراد موسوم به استاد با مقالات دانسجویان کارشناسی ارشد و دکتری در رشته های مختلف و ظهور ظاهری استاد و فکری دانشجو از طریق این مقالات در کنگره ها و سمینارها و یا رابطه به تعویق انداختن شش ماهه بستن قرارداد با یک کارمند حرفه ای و کاملا آگاه و دلسوز به کار خویش با پوشیدن شلوار جین و یا بررسی تطبیقی از هم پاشیدن زندگی یک زن و شوهر بعد از سی و اند سال در ایران به علت کاهش قیمت مسکن !!!!!!و در نتیجه ناتوانی در خرید خانه برای خود که اکنون دخترشان عقد کرده و داماد هر روز در خانه شان ولو شده - بله مقایسه تطبیقی آن - با یک خانواده مشابه در هایتی و.....
می بینید موضوع فراوان است. باور کنید اینها موضوعاتی است که در این چند وقت بدانها برخوردم اما به عللی که ذکر کردم نتوانستم درباره آنها بنویسم. اکنون هم که به ذهن آمده اند وقت نوشتن ندارم.
به هر حال، من می نویسم تا بگویم هنوز زنده ام. البته این برای کسی ارزش و اهمیتی ندارد. البته برای خودم اهمیت دارد. چون با نوشتن احساس زندگی می کنم و با ننوشتن احساس مردگی. اگر در این چند روز یا به عبارتی چند هفته ننوشته بودم، مرده بودم. اکنون زنده ام.من زنده ام چون می نویسم.
به امید روزگاری خوش
24-06-2010 یا همان 03-04-89
نمی گویم آنچه در این انبان تهی دارم، مغزی دارد و محتوایی و نمی خواهم توجیهی برای بی موضوعی وبلاگم بیابم اما به هر حال، این ویژگی وبلاگ ها حسنی است که می باید آن را غنیمت دانست.
در این مدت طولانی که دستی به صفحه خاک خورده وبلاگ نکشیدم، سوژه های فراوانی برای نوشتن به ذهن خطور کرد اما خیلی زود از صفحه خاطر زدوده شد.علل فراوان است: مشغولیت های کاری و درسی و گرفتاری های زندگی و کندی اینترنت و امثال اینها. اما موضوعات چه بودند: فراوانی گدایان سر راهی به ویژه در چهارراه ها تا ساعت دوازده شب و نقش آنها در فناوری های روز دنیا یا رابطه افراد موسوم به استاد با مقالات دانسجویان کارشناسی ارشد و دکتری در رشته های مختلف و ظهور ظاهری استاد و فکری دانشجو از طریق این مقالات در کنگره ها و سمینارها و یا رابطه به تعویق انداختن شش ماهه بستن قرارداد با یک کارمند حرفه ای و کاملا آگاه و دلسوز به کار خویش با پوشیدن شلوار جین و یا بررسی تطبیقی از هم پاشیدن زندگی یک زن و شوهر بعد از سی و اند سال در ایران به علت کاهش قیمت مسکن !!!!!!و در نتیجه ناتوانی در خرید خانه برای خود که اکنون دخترشان عقد کرده و داماد هر روز در خانه شان ولو شده - بله مقایسه تطبیقی آن - با یک خانواده مشابه در هایتی و.....
می بینید موضوع فراوان است. باور کنید اینها موضوعاتی است که در این چند وقت بدانها برخوردم اما به عللی که ذکر کردم نتوانستم درباره آنها بنویسم. اکنون هم که به ذهن آمده اند وقت نوشتن ندارم.
به هر حال، من می نویسم تا بگویم هنوز زنده ام. البته این برای کسی ارزش و اهمیتی ندارد. البته برای خودم اهمیت دارد. چون با نوشتن احساس زندگی می کنم و با ننوشتن احساس مردگی. اگر در این چند روز یا به عبارتی چند هفته ننوشته بودم، مرده بودم. اکنون زنده ام.من زنده ام چون می نویسم.
به امید روزگاری خوش
24-06-2010 یا همان 03-04-89
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر