این مطلب را در سایت خبر آنلاین منتشر کرده ام. اینجا نیز می توانید آن را به صورت دو بخش مطالعه کنید:
دقیقا ده سال پیش بود که نزار قبانی شاعر فقید سوری نام یکی از قصاید خود را "متی یعلنون وفاة العرب"؟ (مرگ جهان عرب را کی اعلام خواهند کرد؟) انتخاب کرده بود. او در قصیده اش به تشتت و چنددستگی آن روزگار جهان عرب تاخته بود و بر آن بود تا از رهگذر بیان گیرای خویش اندکی وجدان خفته حاکمان عرب را تکان دهد.
اکنون چند سالی از درگذشت وی می گذرد اما تا روزگار زنده بودنش این خبر اعلام و ابلاغ نشد تا اینکه وزیر خارجه مصر احمد ابو الغیط نامه به دست راهی آنکارا شد تا فحوای آن را چنین بر رسانه های گروهی جهان فاش سازد که جهان عرب مرد.
شاید بیان این عبارت اندکی غلو آمیز و باور آن سخت باشد اما واقعیت آن است که از بدو حملات اسراییل به نوار مقاوم غزه، جهان عرب احتضار خود را علنی کرد و به تاریخ پیوست. جهان عربی که در روزگاری نه چندان دور سوای مشترکات نژادی، مسئله فلسطین نماد و رمز وحدت و یکپارچگی اش بود، اکنون حتی بر سر این مسئله نیز اتفاق نظر و دیدگاه مشترک ندارد. گویا رهبران برخی از این کشورها به چنان دیدگاه فلسفی و اندیشگی رسیده اند که حتی نژاد نیز نمی تواند باعث وحدت شان درباره مسئله مشترکشان باشد. اما متاسفانه اینگونه نیست. رهبران برخی از این کشورها برعکس چنان در پرتگاه های جاه طلبی و عشق به مقام و بیم از غول خودساخته اسراییل به زیر افتاده اند که تنها مرگ ناجی آن از درد این سقوط است.
اما در این میان، مصر مسئولیتی بس سنگین دارد. مصر سوای مجاورت با نوار غزه و همخونی با مردم آن، همدوش سوریه پرسابقه ترین کشور در رویارویی با رژیم اسراییل است. از همان لحظه ورود اشغالگران اسراییلی به سرزمین فلسطین این کشور پرچمدار مبارزه و مقاومت در برابر آنان بوده است.
اکنون چند سالی از درگذشت وی می گذرد اما تا روزگار زنده بودنش این خبر اعلام و ابلاغ نشد تا اینکه وزیر خارجه مصر احمد ابو الغیط نامه به دست راهی آنکارا شد تا فحوای آن را چنین بر رسانه های گروهی جهان فاش سازد که جهان عرب مرد.
شاید بیان این عبارت اندکی غلو آمیز و باور آن سخت باشد اما واقعیت آن است که از بدو حملات اسراییل به نوار مقاوم غزه، جهان عرب احتضار خود را علنی کرد و به تاریخ پیوست. جهان عربی که در روزگاری نه چندان دور سوای مشترکات نژادی، مسئله فلسطین نماد و رمز وحدت و یکپارچگی اش بود، اکنون حتی بر سر این مسئله نیز اتفاق نظر و دیدگاه مشترک ندارد. گویا رهبران برخی از این کشورها به چنان دیدگاه فلسفی و اندیشگی رسیده اند که حتی نژاد نیز نمی تواند باعث وحدت شان درباره مسئله مشترکشان باشد. اما متاسفانه اینگونه نیست. رهبران برخی از این کشورها برعکس چنان در پرتگاه های جاه طلبی و عشق به مقام و بیم از غول خودساخته اسراییل به زیر افتاده اند که تنها مرگ ناجی آن از درد این سقوط است.
اما در این میان، مصر مسئولیتی بس سنگین دارد. مصر سوای مجاورت با نوار غزه و همخونی با مردم آن، همدوش سوریه پرسابقه ترین کشور در رویارویی با رژیم اسراییل است. از همان لحظه ورود اشغالگران اسراییلی به سرزمین فلسطین این کشور پرچمدار مبارزه و مقاومت در برابر آنان بوده است.
ادامه دارد..
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر